Mensen slapen in stations, onder bruggen, in parken, … in de hoofdstad van Europa! Anno 2018! Daar word ik zo kwaad van. Het nieuws praat enkel over de overlast. Over hoe de bussen van De Lijn daar niet meer willen stoppen, want het stoort. Er is te veel afval en reizigers voelen zich niet veilig. Waar is de verontwaardiging dat mensen in onze stad vandaag op straat wonen? Dat stoort. Ik begrijp er niet veel meer van, van deze samenleving. Wat ik weet is dat de rijken rijker worden en de armer armer. ‘on se fait bouffer!’ Pas op, ik weet uit ervaring wat het is om niets meer te hebben. Ik ben ontslaan en na 15 jaar huwelijk heeft mijn vrouw me gepluimd. Ik ben bij het OCMW gaan aankloppen om niet op straat te moeten overleven. Ik heb nooit iemand bestolen of dingen gedaan die niet horen. Daar ben ik wel fier op. In 76 ben ik uit Marokko naar hier gekomen om te studeren. Toen was je nog graag gezien, als Marokkaan. Nu zeg je ‘uit Marokko’ en mensen draaien zich om. Het waren andere tijden, de flessen melk stonden met het geld op de vensterbank. Je kon je buren vertrouwen. God, ik wil niet klagen. Ik heb een goede vrouw en een autistische zoon die veel zorg vraagt. Ik doe mijn best. En ik krijg hulp. Er zijn veel voordelen. Zo kom ik net terug van de sociale winkel, heel mijn boodschappentas gevuld met merkproducten en het kostte me iets meer dan 5 euro. Dit is ook Brussel hé
